രണ്ടു മൂന്ന് ആഴ്ചകള്‍ കടന്നുപോയി. അന്ന് പട്ടിയുടെ കടിയില്‍ നിന്നും രക്ഷപെടുത്തിയതിനു മുത്തപ്പനോട് നന്ദി തോന്നി കുടാതെ കടിക്കാതിരുന്ന പട്ടിയോടും.രണ്ടു മൂന്ന് ദിവസത്തേക്ക് നന്നാവന്‍ തിരുമാനിച്ചുറപ്പിച്ചു.അതിശയം എന്ന് പറയട്ടെ രണ്ടു മുന്ന് ദിവസവും കഴിഞ്ഞു, രണ്ടു മൂന്ന് ആഴ്ചകളും പിന്നിട്ടു, കുടുതല്‍ പരീക്ഷണങ്ങള്‍ക്കൊന്നും മുതിരാതെ സ്കൂള്‍ വിട്ടാല്‍ വീട് , വീട് വിട്ടാല്‍ സ്കൂള്‍ എന്ന് മന്ത്രവുമായി ദിനരാത്രങ്ങള്‍ തള്ളി നീക്കി. പക്ഷെ ചിരകാല സുഹൃത്തായ അന്‍വറിന്‍റെ കൂടെ ഉള്ള യാത്ര അനസ്യൂതം മുടക്കമില്ലാതെ തുടര്‍ന്നു.അവനും കുറച്ചു ദിവസത്തേക്ക് പെട്ടന്ന് മാന്യന്‍ ആയത് പോലെ തോന്നി.
അങ്ങിനെ ഞങ്ങള്‍ സല്‍സ്വഭാവത്തിന്‍റെ പര്യായം ആയി മാറികൊണ്ടിരിക്കുന്ന കാലം.എന്‍റെ കുട്ടുകാരായ രൂപേഷിന്‍റെ വീട് കൊടുങ്ങല്ലുരും അഷികിന്‍റെ വീട് അഴീക്കോടും ആണ്. കൊടുങ്ങല്ലുരും അഴീക്കോടും പറവൂരില്‍ നിന്ന് പത്തു പതിനാലു കിലോമീറ്റര്‍ അകലെ ആണ്. പിന്നെ പഹയന്‍മാര്‍ രണ്ടും ഇത്രയും ദൂരെ വന്നു വിജ്ഞാനം നേടാന്‍ ശ്രമിച്ചത് എന്തിനാണെന്ന് ഇപ്പോഴും പിടികിട്ടുന്നില്ല. ഒരു പക്ഷെ അവിടെ ഉള്ള സ്കൂള്‍ക്ക് കക്ഷികളെ കുറിച്ച് നല്ല മതിപുള്ളത് കൊണ്ടാകാം. സ്കൂള്‍ വിട്ടുള്ള യാത്രയില്‍, ഇടക്ക് അവര്‍ ഞങ്ങളുടെ കൂടെ കൂടും .മുന്‍സിപല്‍ ടൌണ്‍ ഹാളിന്‍റെ മുന്‍പില്‍ നിന്ന് കൊടുങ്ങലൂര്‍-അഴീക്കൊടു ഭാഗത്തേക്കുള്ള ബസ് പിടിക്കുകയാണ് ലക്‌ഷ്യം. സത്യത്തില്‍ ഞങ്ങള്‍ക്ക് നടക്കേണ്ട ആവശ്യം ഇല്ല. കാരണം ബസ് ഞങ്ങളുടെ സ്കൂള്‍ന്‍റെ അടുത്തുള്ള ബസ് സ്റ്റോപ്പില്‍ നിറുത്തിയ ശേഷം ആണ് ബസ് സ്റ്റാന്‍ഡില്‍ പോയി ഇ പറഞ്ഞ സ്റ്റോപ്പ്‌കളിലേക്ക് എത്തുക. പക്ഷെ എന്താ പറയുക. ബസ്സുകാരും ഞങ്ങളും തമ്മില്‍ ഭാര്യ-ഭര്‍ത്താക്കന്മാരെ പോലെ ആണ്. അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും കണ്ടുകൂട. പിന്നെ ബസ്കാര്‍ക്ക് സ്കൂള്‍ന്‍റെ അടുത്ത് നിറുത്തിയാല്‍ പിള്ളേരുടെ ടിക്കറ്റില്‍ യാത്ര ചെയുന്ന കുറെ കുട്ടി ചെകുത്താന്‍മാരെ മാത്രേ കിട്ടു. അത് കൊണ്ട് ഞങ്ങളുടെ തല വട്ടം കണ്ടാല്‍ അവര്‍ ഹനുമാന്‍ ഗിയറും ഇട്ടു ഒരു നുറു-നുറ്റിഇരുപതു എന്ന സ്പീഡില്‍ ചവിട്ടി പിടിക്കും. സ്കൂള്‍ന്‍റെ അടുത്ത് നിറുത്തില്ല. അത് കൊണ്ട് ഒന്നുകില്‍ സ്റ്റാന്‍ഡില്‍ പോയി കേറണം, ഇല്ലെങ്കില്‍ നല്ല തുട്ട് നല്കാന്‍ കഴിവുള്ള ആളുകള്‍ ഉള്ള ബസ്സ്റ്റോപ്പില്‍ പോയി കേറണം. അതെ നിവര്‍ത്തിയുള്ളു.
ഒന്നാം ഭാഗത്തിലെ പട്ടി ഓടിച്ചു വിട്ടതിന്‍റെ ക്ഷീണം മാറി വരുന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ.അന്ന് സ്കൂള്‍ വിട്ടു വീട്ടിലേക്ക് മടങ്ങാന്‍ അന്‍വര്‍ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. പക്ഷെ എന്‍റെ പ്രിയ ദൊസ്ത്തുകള്‍ രൂപേഷും അഷിക്കും എന്‍റെ കൂടെ കൂടി.കൈയിലിരുപ്പ് വച്ച് നോക്കിയാല്‍ തല്ലു കൊളളാത്ത ജീവിതം അവര്‍ക്ക് ബുദ്ധിമുട്ടാണ്, എന്ന് മാത്രം അല്ല,നവ ഗ്രഹങ്ങളുടെ ഒരു പ്രേത്യക കൊബിനേഷന്‍ ഉണ്ടെങ്കില്‍ മാത്രമേ ഇങ്ങിനേ ഉള്ള കക്ഷികളെ പടച്ചവന്‍ പടച്ചു വിടുകയുള്ളൂ അത്രേ, അതും ഒരു വ്യാഴ വട്ട കാലത്ത് ... നല്ല ഇരുട്ടും , ഇടിയും, മിന്നലും , കാറ്റും , കൊള്ളും , ഉപ്പും , മുളകും എല്ലാം ഉള്ള സമയത്ത് മാത്രം. അതാണ് കേട്ട് കേള്‍വി. അത്രയ്ക്കുണ്ട് കൈയിലിരുപ്പ്.
ഞങ്ങളുടെ ആ യാത്രകിടയില്‍ നാട്ടുകാരുടെ മാവിനും, പേര്ക്കും , ചാമ്പക്കും എന്തിനു തെങ്ങിനും പ്ലാവിനും വരെ കല്ലെറിയുന്നത് പതിവായിരുന്നു. കല്ലെറിഞ്ഞു മാങ്ങാ കഴിക്കാന്‍ പറ്റിയിലെങ്കിലും നാട്ടുകാരുടെ മാവിന് കല്ലെറിഞ്ഞു കഴിയുമ്പോള്‍ ഒരു വല്ലാത്ത പറഞ്ഞറിയിക്കാന്‍ കഴിയാത്ത ആനന്ദനിര്‍വൃതി ആയിരുന്നു.പലപ്പോഴും മാങ്ങാ താഴെ വീണാലും പോയി പെറുകാന്‍ പറ്റാത്ത അവസ്ഥ ആയിരുന്നു. വഴിവക്കോട് ചേര്‍ന്ന മാവിന്‍റെ മാങ്ങാ ഒക്കെ കിട്ടു. തിരക്കില്ലാത്ത റെയില്‍വേ സ്റ്റേഷനിലുടെ പോലും ചുളം വിളിച്ചു നിറുത്താതെ പോകുന്ന ട്രെയിന്‍ പോലെ ഞങ്ങള്‍ നേര്‍ച്ചക്കു വേണ്ടി ഒന്നോ രണ്ടോ കല്ലോ കമ്പോ എടുത്തു എറിഞ്ഞിട്ട് പോകുക പതിവായിരുന്നു. അതിപ്പോ മാങ്ങാ കിട്ടിയില്ലെങ്കിലും ഞങ്ങള്‍ പ്രതിഭലെച്ച കുടാതെ ആണ് പ്രവര്‍ത്തിച്ചത് മാത്രമല്ല, ഇല്ലാത്തവന്‍ ഉള്ളവന്‍ എന്നുള്ള ഒരു വിത്യാസം ഞങ്ങള്‍ കാണിച്ചിരുന്നില്ല, എല്ലാ വീടുകരെയും ഒരേ പോലെ ആണ് കണ്ടിരുനത്. പലപ്പോഴും ഞങ്ങള്‍ എത്ര പൊക്കത്തില്‍ ,അല്ലെങ്കില്‍ ,എത്ര ദൂരെത്തില്‍ എറിയാന്‍ പറ്റും എന്ന ഒരു മത്സരബുദ്ധിയോടെ ആണ് അതിനെ കണ്ടിരുന്നതും. പതിവുപോലെ രൂപേഷ് ഒരു കല്ല് എടുത്തു സാമാന്യം പോകത്തില്‍ ഒരു മാവിനിട്ടു എറിഞ്ഞു. "അയൌ..." എന്ന് ഒരു വിളി കേട്ടു. ഏറു കൊണ്ടത്‌ പാപികാണോ അതോ പുണ്യവാളനാണോ എന്ന് നോകാതെ വെടി കൊണ്ട പന്നികളെ പോലെ ഞാനും രൂപേഷും അഷിക്കും ഓടി. പക്ഷെ ആരും പുറകെ വരുന്നില്ല എന്ന് ഉറപ്പു വരുത്തിയ ശേഷം ഓട്ടം നിറുത്തി , നടത്തം തുടങ്ങി. വളവു തിരിഞ്ഞതും "നില്‍കടാ അവിടെ..." എന്ന് വിളികേട്ട് തിരിഞ്ഞു നോക്കി. ഏറു കൊണ്ടവന്‍ സൈക്കിള്‍ എടുത്തു വരുന്ന കണ്ടു. ശെരിയാണ്, എറിഞ്ഞ കല്ലിന്‍റെ വലിപ്പം കണ്ടാല്‍ മിനിമം രണ്ടു മിനിറ്റ് കഴിയാതെ സ്വബോധം കിട്ടാന്‍ ചാന്‍സ് കുറവാണു. എന്നെ കണ്ടോ കണ്ടില്ലേ എന്ന് എനിക്ക് ഉറപ്പില്ല. അതോ ഇനി കണ്ടു കാണുമോ ? ഏയ് ഇല്ല , എന്നെ കാണാന്‍ വഴിയില്ല.. കാരണം ഞാന്‍ വളവു തിരിഞ്ഞു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. അവനമാരെ രണ്ടു പേരെയും ഉറപ്പായിട്ടും കക്ഷി കണ്ടു. അതില്‍ ഞാന്‍ സന്തോഷിച്ചു. വീണ്ടും ഞങ്ങള്‍ ഓട്ടം തുടങ്ങി. പക്ഷെ അവന്‍മാര്‍ ഇതു പോലെ ഓടി നല്ല പരിചയം ഉള്ളത് കൊണ്ടോ, ആരോഗ്യം ഉള്ളത് കൊണ്ടോ സാമാന്യം നല്ല വേഗതയിലാണ് ഓട്ടം. എനിക്ക് കിതപ്പ് തുടങ്ങി, ഞാന്‍ ഓട്ടം നിറുത്തി. എല്ലാം എന്‍റെ വിധി എന്ന് വിചാരിച്ചു സമാധാനിച്ചു. അത് ഒരു ടി ജംഗ്ഷന്‍ ആയ്യിരുന്നു. രൂപേഷും അഷികും വലത്തോട്ട് വളവു തിരിഞ്ഞു ഓടി. ഏറു കൊണ്ടവന്‍ ആക്രോശിച്ചു കൊണ്ട് എന്‍റെ അടുത്ത് എത്തി. ഞാന്‍ മുത്തപ്പനെ ഒന്നും കുടി ധ്യാനിച്ചു. എല്ലാം നഷ്ടപെട്ടവനെ പോലെ ഏറു കൊണ്ടവനെ നോക്കി , തലയില്‍ ഡിഷ്‌ ആന്‍റ്റിന്നാ കമത്തി വച്ച പോലെ മുഴച്ചിരിക്കുന്നു. ചെറുതായിട്ട് പൊട്ടിയിട്ടും ഉണ്ട്.
ഇത്തവണ ഒരു മുത്തപ്പനും എന്നെ രക്ഷിക്കാന്‍ പറ്റില്ല എന്ന് ഉറപ്പിച്ചു. അറിയാത്ത വല ദൈവവും ഉണ്ടെങ്കില്‍ അവരെ ഗൂഗിള്‍ സെര്‍ച്ച്‌ ചെയ്തു കണ്ടുപിടിച്ചു, ധ്യാനിച്ച് ആദ്യം ആയിട്ട് ഒരു റിക്വ്സ്ട്ടു കൊടുക്കാം എന്ന് കരുതി. എത്ര ഓര്‍ത്തിട്ടും എല്ലാ ദൈവങ്ങളും എന്നെ അറിയുന്നവരും എനിക്ക് അറിയാവുന്നവരും ആണ്.ഏറു കൊണ്ടവന്‍ എന്‍റെ തൊട്ടടുത്ത്‌. ഉദ്വേഗത്തിന്‍റെ നിമിഷങ്ങള്‍ക്ക് വിരമാമം ഇട്ടു കൊണ്ട് അയാള്‍ എന്നോട് ചോദിച്ചു. "ഇ വഴിയിലുടെ ഓടി വന്ന രണ്ടു പയന്മാരെ കണ്ടോ ?." മുങ്ങി കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ടൈട്ടാനിക്കിനെ ആകാശത്തിരുന്ന ദൈവം പൊന്നു കൊണ്ട് ഉണ്ടാകിയ കയറുകൊണ്ടു എടുത്തു പൊക്കിയ പോലുള്ള ചോദ്യം കേട്ട് രണ്ടു നിമിഷം ഞാന്‍ പകച്ചു നിന്നു. ദൈവമേ ഇതെന്തു പരീക്ഷണം. വലത്തോട്ട് വഴി കാണ്ണിച്ചു കൊടുത്താല്‍ എട്ടും പൊട്ടും തിരിയാത്ത എന്‍റെ കുട്ടുകാരെ കൊലയ്ക്ക് കൊടുത്തതിനു ദൈവം എന്നോട് പോറുക്കില്ല. ഇടത്തോട്ടുള വഴി കാണിച്ചാല്‍ ദൈവം എന്നെ അനുഗ്രഹിക്കും . ഇടത്തേക്ക് പോയാല്‍ യക്കോബായ സുറിയാനി പള്ളിയിലേക്കുള്ള വഴിയാണ്. ദൈവത്തിലേക്കുള്ള വഴി. ഒട്ടും മടിക്കാതെ ഞാന്‍ ഇടത്തെ വഴിയിലേക് കൈ ചുണ്ടി. പൂര്‍വാധികം ശക്തിയോടെ വന്നയാള്‍ ദൈവത്തിന്‍റെ അടുത്തേക്ക് സൈക്കിള്‍ ചവിട്ടി പുറപ്പെട്ടു ! ഇത്തവണയും അട്ടപ്പാടി മുത്തപ്പന്‍ കനിഞ്ഞു!
No comments:
Post a Comment